Prognoza finansowa

Żadna prognoza gospodarcza nie może być dokonana tak ściśle, aby przyszłość można było przewidzieć z pełną dokładnością. Chodzi raczej o to, aby określić ogólny kierunek rozwoju badanych wielkości ekonomicznych.”
A. Zeliaś

Decyzje podejmowane w przedsiębiorstwie dotyczą przyszłości. Dlatego kierownicy przedsiębiorstw powinni stosować narzędzia wspomagające proces zarządzania, które pozwolą im racjonalnie uzasadnić dokonywane wybory. Jednym z takich narzędzi wspomagających zarządzanie jest prognozowanie. Prognozowanie jest opartym na naukowych podstawach przewidywaniem kształtowania się zjawisk i procesów. Wynikiem prognozowania w skali przedsiębiorstwa są prognozy, które stanowią sądy o przewidywanym kształtowaniu się określonych zjawisk i procesów gospodarczych w okresie prognozowania1. Przez prognozę będziemy rozumieć sąd o następujących właściwościach:

  • sformułowany z wykorzystaniem nauki,
  • odnoszący się do określonej przyszłości,
  • weryfikowalny empirycznie,
  • niepewny, ale akceptowalny2.

Prognozowanie odgrywa bardzo ważną rolę w zarządzaniu przedsiębiorstwem, ponieważ wspomaga proces podejmowania decyzji. Przede wszystkim umożliwia rozpoznanie przyszłych warunków, w jakich będzie następować realizacja podejmowanych przedsięwzięć. Wspomaga także inne procesy zarządzania przedsiębiorstwem, zwłaszcza planowanie i budżetowanie jego działalności. Szczególne znaczenie w planowaniu i budżetowaniu działalności przedsiębiorstwa ma prognozowanie przychodów ze sprzedaży3. W pracach prognostycznych wykorzystywana jest baza analityczna korygowana o planowane, a nieujęte w księgach rachunkowych przychody i koszty z działalności. Im dłuższa baza historyczna, tym wiarygodniejsze prognozowanie. Należy jednakże mieć na uwadze fakt, iż organizm gospodarczy przedsiębiorstwa wraz z jego otoczeniem jest układem szczególnie złożonym. Tym samym, trudno podporządkować go prostym, a nawet rozwiniętym regułom matematycznym. W konsekwencji oznacza to, że kalkulacja prognostyczna jest wyłącznie niepewną, ale akceptowalną wersją mających nastąpić zdarzeń gospodarczych i nie można traktować jej, jako „pewnik”, a wszystkie prognozy finansowe powinny zostać poddane korekcie branżowej, makroekonomicznej, strategicznej oraz wiedzy i doświadczenia Zleceniodawcy. Prognoza finansowa stanowi uzupełnienie informacji otrzymanej, po przeprowadzonej analizie. Jest niejako następnym krokiem informującym o możliwych, przyszłych zdarzeniach w przedsiębiorstwie. Prognozy finansowe szacowane są na podstawie minimum dwóch okresów historycznych. Większa ilość okresów historycznych umożliwia dokładniejsze prognozowanie. Wstępna prognoza zwraca wartości wzdłuż trendu liniowego. Dopasowuje linię prostą (przy użyciu metody najmniejszych kwadratów) do tablic znane „y” i znane „x„. Zwraca wartości „y” wzdłuż tej linii, aby określić tablicę nowe „x„.

Składnia:

(znane y; [znane x]; [nowe x]; [stała]).

  • Oczekiwana prognoza jest marginalną korektą wstępnej prognozy.
  • Ryzyko prognozy jest współczynnikiem zmienności (iloraz odchylenia standardowego i średniej arytmetycznej).
  • Dodatkowe korekty zawierają informacje wewnętrzne niedostępne z poziomu raportów finansowych. Nanoszone mogą mieć postać wartościową, lub procentową.
  1. Prognoza rachunku zysków i strat …»
  2. Prognoza aktywów bilansu …»
  3. Prognoza pasywów bilansu …»
  4. Prognoza rachunku przepływów pieniężnych …»

Optymalizacja finansowa

Dąży w sposób naturalny do strukturalnej optymalizacji majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego finansowania celem maksymalizacji efektywności, nie przekraczając akceptowanego poziomu ryzyka przez właścicieli przedsiębiorstwa. Prognoza optymalizacyjna jest pewnym uproszczeniem rzeczywistości gospodarczej i wyidealizowanych warunków zarządzania przedsiębiorstwem. Winna skłaniać do myślenia opartego na maksymalizacji wykorzystania posiadanych zasobów przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka, by z biegiem czasu wytworzyć wartość ekonomiczną zapewniającą nie tylko pokrycie, ale i godziwy zwrot z poniesionych nakładów. W związku, iż prognoza optymalizacyjna działa w pewnej uproszczonej rzeczywistości gospodarczej została obwarowana określonymi założeniami:

  1. Maksymalizacja płynności aktywów, ogranicza ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, obniża koszty finansowania majątku przedsiębiorstwa, i w konsekwencji wypływa na wyższą rentowność.
  2. Inwestycje w majątek przedsiębiorstwa dodatnio skorelowane do wzrostu przychodów netto ze sprzedaży. Świadczą o konieczności inwestowania w majątek przedsiębiorstwa wraz ze wzrastającym poziomem przychodów netto ze sprzedaży.
  3. Wskaźniki płynności finansowej utrzymywane zgodnie z przyjętą strategią zarządzania ryzykiem i zmieniającym się otoczeniem.
  4. Maksymalne skrócenie cyklu kasowego (konwersji gotówki), wpływa na minimalizację zapotrzebowania na kapitał obrotowy netto, co przysparza oszczędności w finansowaniu działalności bieżącej.
  5. Poziom kapitału obrotowego netto utrzymywany w okolicach zgłaszanego zapotrzebowania nań przez działalność bieżącą, również wpływa na efektywniejsze wykorzystanie działalności bieżącej.
  6. Utrzymywany poziom zadłużenia nieprzekraczający akceptowanej granicy bezpieczeństwa, przez właścicieli przedsiębiorstwa, jednocześnie maksymalizujący efektywność wykorzystania posiadanych zasobów.

Uwaga

Wszystkie treści zawarte w niniejszej witrynie mają wyłącznie charakter informacyjny. A wszelkie decyzje podjęte na podstawie tych treści podejmowane będą wyłącznie na odpowiedzialność Użytkownika. Przed przystąpieniem do użytkowania zapoznaj się z Regulaminem.

Będę wdzięczny za wszelkie komentarze, a zwłaszcza krytyczne uwagi i sugestie Użytkowników dotyczące treści zawartych w niniejszej witrynie. Mam świadomość pewnego stopnia ich ogólności i niedoskonałości, lecz żywię głęboką nadzieję, że spotkam się ze zrozumieniem i życzliwością Użytkowników, których pozytywna reakcja jest źródłem mojej największej satysfakcji.

Bibliografia

  1. Zob. E. Nowak, Zaawansowana rachunkowość zarządcza, PWE, Warszawa 2009, s. 65. ↩︎
  2. Prognozowanie gospodarcze – metody i zastosowania, red. naukowy M. Cieślak, PWN, Warszawa 2005, s. 20. ↩︎
  3. Zob. E. Nowak, Zaawansowana rachunkowość zarządcza, PWE, Warszawa 2009, s. 65. ↩︎